Laos en (weer terug in) Thailand

Laos, Luang Prabang

Na een wiebelige vlucht in een te klein vliegtuigje (met voor Marloes, die wel naar buiten durfde te kijken, een geweldig uitzicht) lande we in Luang Prabang. Prachtig weer op een prachtig klein vliegveldje waar de tijd heeft stil gestaan. Iedereen stapte gewoon het vliegtuig uit en liep over het vliegveld tussen de vliegtuigen door naar de douane. Wat nou bus.. In een ruimte van tien bij tien meter konden we onze visa aanvragen, door de douane en onze bagage pakken. Allemaal binnen tien minuten, heerlijk!
Buiten hopte we in een taxi die ons naar het hotel bracht. Na onze spullen gedropt te hebben zijn we Luang Prabang gaan ontdekken.
Wat een mooi, vriendelijk en schoon stadje is dat! We hadden het helemaal na ons zin in Laos, zeker na de Vietnam-drukte die we wel redelijk zat waren. De eerste avond hebben we voor voor het eerst echt op straat gegeten. We hadden al eerder gesnackt op nachtmarkten maar een volledige maaltijd hadden we nog niet eerder gehad. Het eten viel prima en was erg lekker.

De volgende dag hebben we vooral op het terras gelegen, ja gelegen en niet gezeten. We hadden een mooi terras ontdekt met allemaal ligbedden in de zon langs de rivier, helemaal 'zen'!
Om deze mooie dag af te sluiten besloten we bij het beste restaurant te eten. Het restaurant staat in iedere reisgids als hoogtepunt van Luang Prabang en zelfs van Laos! Vol verwachting kregen we onze eerste gang. We kregen 'sticky rice' met allerlei dipsauzen. De een nog viezer dan de ander, haha, wat een domper! De tweede gang was zeker niet beter en ook de maag van Michiel wilde heel snel naar de hotelkamer! Om een lang en vies verhaal kort te maken. De eerste nacht hebben we beiden doorgebracht in de badkamer. Oohw, wat een gezelligheid.
Dit kan natuurlijk altijd gebeuren op reis, dus op zich prima, paar dagen op bed 'et voila' zou je denken. Maar na drie nachten werden we beiden nog niet veel beter. Daar kwam bij dat Michiel's oog ook nog ontstoken werd, dit maakte ons een beetje ongerust. Helemaal omdat er geen goede Engels sprekende doktoren in Laos zijn. Toen hebben we om 20.00 uur 's avonds nog snel een ticket geboekt naar Bangkok voor de volgende ochtend om 7.30 uur. (Alle expats in de Mekong landen Vietnam, Laos en Cambodja vliegen ook naar Bangkok voor de medische voorzieningen).

In Bangkok konden we meteen naar het ziekenhuis. Onze taxi zette ons voor een ontzettend luxe gebouw af waar we meteen gegroet werden alsof we de koning waren. Andere bezoekers kwamen aan in hun Rolls Roys, die door een Valet medewerker in de parkeergarage werd gestald. Michiel moest een ziekenhuispas laten maken en onze backpacks werden gestald. Het internationale gedeelte van het ziekenhuis kent vele verschillende balies. Zo had je een balie voor Japanners, Bagnladeshi en zelfs Myanamarrers had een eigen afdeling. De baliemedewerkers hadden hun cultuur goed in stand gehouden. Ieder land droeg haar eigen typische medische kleding. Zuster of dokter met tulband, hoofddoek of gewoon Westers welke dokter je ook zoekt, in Bangkok hebben ze ze allemaal!
Helaas was Nederland slecht vertegenwoordigd en moesten wij naar de overige-landen-balie. Maar ook hier hadden ze gelukkig goede dokters. Nadat een zuster Michiel eerst had gewogen, gebloeddrukt, gemeten en getempratuurd (in oor) werden alle gegevens op een kaart, inclusief mooie webcam-foto, ingevuld. Volgens de dokter was het niets bijzonders en moest de oog-ontsteking met een antibioticakuur beter worden.
Hollanders dat we zijn waren we zeer benieuwd naar de prijs van dit culturele uitstapje. Alles bij elkaar, inclusief pillen, koste het € 35,-. We wilde er bijna nog even een neuscorrectie bij op doen..


Loi Krathong festival

Na nog twee nachten in Bangkok te hebben aangesterkt waren we klaar voor ons volgende avontuur. Het Loi Krathong festival. Het plan was om dit in Chiang Mai te gaan vieren maar helaas. Alle treinen naar Chiang Mai zaten al vol. Maar Sukothai scheen ook een leuke stad te zijn om het festival te vieren en daarvoor waren nog wel treinkaartjes beschikbaar. In Sukothai hadden we een kamer geboekt voor drie nachten. Toen we aankwamen bleek de manager onze kamer aan zijn zus te hebben gegeven (?). Na een lange discussie waren we wel klaar met het hotel en wilden we ons geld terug en zouden we wel wat anders zoeken. Toen dit ook niet bleek te kunnen moesten we toch maar weer eens contact opnemen met de 'tourist police'. Binnen tien minuten kwam er een agent. Hij zou ons helpen het geld terug te krijgen en bracht ons naar een ander hostel. De creditcard transactie hebben we meteen zelf stopgezet waardoor we ons geld ook niet kwijt waren...

Het nieuwe hostel lag lekker dicht bij het oude centrum van Sukothai. Daar tegenover stond dat het ongeveer op de provinciale weg lag.
De volgende dag, na een knullig ontbijtje, zijn we in de bus gesprongen naar het oude centrum. Nou ja, het heet een bus maar het is een laadwagen met drie rijen bankjes lekker 'domestic'! Het oude centrum was voor het festival helemaal verbouwt. Ze hadden hier niet op een Thaise Bath meer of minder gekeken, alles was erg mooi aangekleed. Loi Krathong word altijd in de twaalfde maand bij volle maan gevierd (en op een of andere manier is dat in Thailand niet altijd december). 'Loi' betekent 'laten drijven', en een 'Krathong' is een vaartuigje van gemaakt van bloemen en bladeren in de vorm van een lotusbloem. Het hele festival was aangekleed met fakkels en kaarsen. Op het water, langs de weg en zelfs op de tempel-ruïnes! 's Middags hebben we fietsen gehuurd en over het festival terrein gefietst. Zo kwamen we uiteindelijk bij een cartoon tekenaar terecht. De cartoon tekenaar had een aantal mooie tekeningen die hij eerder die dag had gemaakt aan de boom hangen. Ze zagen er erg leuk uit dus dat wilden wij ook wel. Eerst begon hij aan de ogen van Marloes. Gelukkig kon de man ook westerse ogen tekenen. Nadat Marloes klaar was en niet echt herkenbaar weergegeven was begon hij aan Michiel. Michiel kreeg hij stukken beter op papier. Na een uurtje gezeten te hebben was de man klaar en waren wij helemaal blij met onze tekening.

Het avondprogramma beloofde wat spectaculairs. Want we hadden kaartjes voor de licht en geluid show van het festival. De show werd te midden van de ruïnes met omeunige boeddha's gehouden. De show gaf weer hoe het feest is ontstaan. Ruim honderd mensen hadden een rol in de show. De boeddha's en ruïnes werden met alle kleuren van de regenboog verlicht. Honderden kaarsjes en tientallen wensballonnen werden gebruikt om alles nog mooier te maken. Met open mond hebben we zitten kijken. Toen er op het eind ook nog vuurwerk werd afgestoken kon ons festival niet meer stuk. Dit moeten we in Nederland ook introduceren....


Pithsanoluk

Omdat alle hostels en hotels op de officiële festival dag vol zaten moesten we naar Pithsanoluk verkassen. Maar niet getreurd want ook hier vieren ze het festival en heb je als toerist het hele festival voor jezelf. Helaas was het erg slecht weer en hadden we een voor-oorlogse hotelkamer, waar je niet voor je plezier een middag doorbrengt. Wat een lelijk hotel, haha! Daarom hebben we noodgedwongen een plaatselijk koffiebarretje opgezocht. Een groepje meiden van onze leeftijd waren bezig om een krathong te maken. Eigenlijk net zo als dat wij in Nederland kerstbakjes maken. Gezellig zittend tussen het groen. Toen Marloes even ging kijken werden haar de kneedjes van het vak geleerd en voor ze het wist zat ze haar eigen krathong te maken. De meiden spraken niet zo goed Engels maar met een snel gedownloade 'Google-translate app' hadden we dit probleem snel verholpen. Een klein uurtje later was het weer droog en had Marloes haar krathong af. Na het eten werd het al wat drukker op de straten van Pithsanoluk en zagen we de eerste wensballonnen de lucht in gaan. Dat wilden wij ook maar eerst moest Marloes haar krathong te water laten. Nadat deze mooi het water op dreef kochten we een wensballon. Wat een lomp groot ding was dat. Na het aanmaakblok aangestoken te hebben duurde het een paar minuten en hoppa daar ging ook onze ballon tussen tientallen andere ballonnen de lucht in.


Lampang

Na ons DDR hotel in Phitsanoluk verbleven we in Lampang weer in een mooi (goedkoop) hostel. Klein kamertje maar met een mooie tuin aan de rivier!
De eerste en enige dag in Lampang hadden we een scooter gehuurd. Zo konden we namelijk zelf mooi naar de zeer beroemde 'Wat Phra That Lampang Luang' tempels rijden. We waren het terrein nog niet of daar kwam de eerste spookrijder al aan. En nog één. Verrek, links rijden! Dat was ff wennen, maar uiteraard geen probleem voor topchauffeur Michiel!

De tempels waren erg mooi, ondanks dat we al velen tempels hadden gezien. De sfeer was erg vriendelijk. Wat deze tempels bijzonder maakten was dat er in de tempel een gaatje in de muur waardoor licht naar binnen kwam en op de grond de naastliggende tempel projecteerde. Ja, klinkt een beetje vaag maar wij denken dat het als een teken van Boeddha werd gezien. Verderop het terrein stond een klein huisje met daarop 'No ladies allowed in this building'. Dat klinkt goed, dus Michiel trok er in zijn eentje op uit om 'the building' eens nader te inspecteren. Binnen in het zeer kleine gebouwtje hing een wit doek. Nadat je de deuren achter je hebt dicht gedaan word hier wederom de omliggende tempels geprojecteerd. Wederom was er maar één klein gaatje in de muur, Michiel kon nergens geen spiegels of wat dan ook ontdekken. Of het nu Boeddha is of gewoon een Boedistische Hans Kazan bijzonder was het zeker!

We hebben deze weken geen goed internet gehad dus deze keer geen foto's. Aaaah, ja jammer he! Volgende keer beter. Oja, en ook Michiel's oog is weer in topconditie net als de rest van zijn lichaam! Hopelijk was het weer een leuk verslag!

Tot blogs! Groeten M&M